Rozpoznanie choroby nowotworowej jest ogromnym obciążeniem dla chorego i jego rodziny. W większości przypadków bardzo wcześnie rozpoznane nowotwory można skutecznie wyleczyć stosując wyłącznie metody leczenia miejscowego takie jaki chirurgia czy radioterapia. 
W przypadku bardziej zaawansowanych nowotworów często wskazane jest stosowanie uzupełniającego leczenia systemowego (chemioterapii, hormonoterapii czy terapii ukierunkowanej molekularnie). Takie leczenie ma na celu zmniejszenie ryzyka nawrotu choroby i zwiększenie prawdopodobieństwa wyleczenia. 
W przypadku uogólnionego procesu nowotworowego, gdy w organizmie chorego pojawią się przerzuty choroba staje się praktycznie nieuleczalna. W takiej sytuacji podstawowym postępowaniem leczniczym jest leczenie systemowe o charakterze paliatywnym, którego zadaniem jest spowolnienie postępu choroby, wydłużenie czasu przeżycia, jak również utrzymanie możliwie najwyższej jakości życia chorego. W takiej sytuacji niezwykle ważną kwestią jest prowadzenie optymalnego leczenia onkologicznego, którego celem jest próba zamiany uogólnionego procesu nowotworowego w chorobę przewlekłą.
Sto lat temu wszyscy chorzy na cukrzycę umierali w ciągu kilku miesięcy od rozpoznania, a aktualnie przy odpowiednim postępowaniu mogą żyć tak samo długo jak osoby zupełnie zdrowe. 
Podobną sytuację mamy nadzieję zaobserwować w przypadku chorób nowotworowych, gdzie ogromny postęp w ostatnich 20 latach, związany z poznaniem biologii nowotworów oraz z rozbudowaniem arsenału leków onkologicznych umożliwia (w przypadku wielu nowotworów) uzyskanie wieloletniego przeżycia w chorobie przerzutowej. 

W onkologii klinicznej decyzje terapeutyczne muszą być zawsze podejmowanie wspólnie przez lekarza i chorego. Bowiem skuteczne prowadzenie leczenia przez onkologa wymaga dobrej współpracy z chorym. Tylko wtedy można zaplanować i prowadzić skuteczne oraz bezpieczne leczenie, pozwalające choremu utrzymać możliwie najwyższą jakość życia.

Konsultowanie określonego przypadku chorego z różnymi specjalistami (tzw. uzyskiwanie drugiej opinii) jest niezwykle istotne w onkologii klinicznej. Pozwala bowiem choremu uzyskać opinie różnych specjalistów dotyczące jego konkretnej sytuacji klinicznej. Jest to przede wszystkim bardzo ważne u chorych na uogólnione (przerzutowe) nowotwory. Wynika to z faktu, że w przypadku wczesnych nowotworów (leczenie przedoperacyjne/pooperacyjne (uzupełniające)) istnieją zdefiniowane, obowiązujące, międzynarodowe standardy postępowania. Przestrzeganie tych wytycznych opartych o liczne badania kliniczne jest absolutnie niezbędne w procesie leczenia chorych na wczesne nowotwory.
W przypadku uogólnionego procesu nowotworowego (szczególnie u chorych leczonych już wcześniej z powodu przerzutów) nie istnieją takie sztywne wytyczne. Z tego powodu sposób leczenia określonego chorego może różnić się nie tylko pomiędzy poszczególnymi ośrodkami klinicznymi ale również pomiędzy poszczególnymi specjalistmi onkologii klinicznej.

Konsultacje pozwalające na uzyskanie opinii innego specjalisty są niezwykle istotne również dla lekarza prowadzącego, bowiem czasami spojrzenie innego lekarza pozwala dostrzec pewne aspekty choroby, których się nie zauważyło widząc chorego na codzień. 
Sam często, w przypadku skomplikowanych sytuacji klinicznych namawiam moich chorych na konsultowanie się z innymi onkologamii, eskpertami w określonych dziedzinach onkologii. To buduje wzajemne zaufanie i pozwala choremu upewnić się, że leczenie, któremu się poddaje jest postępowaniem optymalnym.